om zomaar uit te varen
op een eindeloze zee
zoveel mogelijke richtingen
en toch lopen alle dood
zoveel woorden die ik kan zeggen
had moeten zeggen
toen het nog kon
zoveel dingen die ik nog wil
had willen doen
toen ik nog wist hoe
zoveel manieren om je duidelijk
te maken dat ik meer wil
dan alleen maar vriendschap
zoveel mensen die het zien
maar degene om wie het gaat
die ziet het niet.
zoveel jaren al alleen
alles leek onopgelost
zoveel vragen, niet gevraagd
leek wel een antwoord op zichzelf
ieder antwoord, was een vraag
waardoor ik weer geen antwoord had
en iedere dag dacht ik weer
bij mezelf
ik ben het leven meer dan zat
wil niet meer staan op deze kille aarde
wil niet meer leven in dit dooie bestaan
ik ken geen gevoelens,
huilen dat doe ik toch niet
nou ja niet als iemand het ziet
geen schouder meer om op te leunen
geen arm meer die me vangt
geen hand die het touw voor me doorknipt
en dat maakt me nog het bangst
dat ik alleen ben op deze wereld
waar in zoveel onschuld sterft
waarin corruptie en de misdaad
je belonen waar dat moet
waarin ik ook beschermt moet worden
tegen het kwaad
wat ook mij pijn doet
maar dat ziet niemand
want ik ben mij
ik ken geen pijn
ik ben een steen
hij is zo sterk
hij kan zoveel
hij huilt toch niet
hoe kan ik dan toch laten zien
dat ik ook soms
hulp kan gebruiken
dat ook ik soms
het niet meer weet
waarom ben ik altijd alleen.