Ik kan het me haast niet inbeelden maar toch komt ooit dat moment
het moment dat ik niet meer zal spreken, denken en zijn

Hoeveel ogen lezen nu deze tekst?

Wat verwacht je nu van mij, van mijn woorden?

Wat wil je dat ik zeg, want geef toe : wat je niet wil horen, lees je ook niet.

Lees toch maar verder: je sterft ooit, iedereen trouwens.

Of je rijk of arm bent, mooi of lelijk, pienter of dom, mager of dik, beroemd of ongekend, eenzaam of geliefd ...
neen, dee dood maakt geen onderscheid, waarom wij dan wel?

Doe maar lekker ijdel, kijk maar neer op die "mindere", roep die dikke maar na en roddel maar over die depressieve en eenzame collega van jou.

Uiteindelijk lijkt het in theorie niets uit te maken he, want hoe, wat en wie je ook bent, onsterfelijk ben je niet.

Wie geeft trouwens jou het recht jezelf boven een ander te plaatsen? Jouw enige recht dat je hebt is je meegegeven bij je geboorte en dat is jouw recht op leven net zoals elke andere mens.

Oh ja, en de dood, ook dan komt ze nog, onverbiddelijk en onverwacht maar met dat verschil dat jouw lippen fluisteren bij een laatste zucht "ik heb geleefd"