In 1992 ben ik bij je gekomen,
't eerste baantje van mijn dromen.
Op een klein meisje passen, dat stond me wel aan,
ik dacht bij mezelf:dit heb ik goed voor elkaar.
Ja, een baantje als oppas stond me wel aan,
zeker op een lief meisje waar ik mee uit wandelen kon gaan.
Voorheen was het altijd hard werken geblazen,
bij allemaal verschillende bazen.
Ja, ik herinner het me nog goed,
jij was een klein meisje met olijke toet.
Samen hadden we veel lol,
deden dolle dingen, niets was ons te dol.
Maar allens werd je ouder, de schooltijd brak aan,
je kreeg een eigen willetje,en deed me dat verstaan.
Uit wandelen gaan was er niet meer bij,
jij koos voor een vriendinnetje aan je zij.
Je nam ook niet zo snel genoegen meer met "nee",
stampte soms van boosheid, o wee, o wee.
Ik bracht je naar school toe, ach, je was zo lief,
je had mijn hart gestolen, kleine hartedief.
Al snel kwamen er vriendjes en vriendinnetjes mee,
alleen zijn maakte je toch iets minder tevree.
Maar als we gingen knutselen en schooltje spelen,
zat jij je nimmer te vervelen.
Ja, het was voor jou en mij een fijne tijd,
nu begint voor mij de eenzaamheid.
Gerda.