Ik kan het allemaal meer aan, ik kan er niet meer tegen.
Laat mij m’n tranen zelf maar afvegen.
Ik zal voortaan wel niks meer zeggen, ik zal zwijgen.
Want ik begin er allemaal genoeg van te krijgen.
Kan het je dan niks schelen dat ik onder verdriet lijd?
Zie je dan niet dat ik zo voor ons strijd?
Ik sloof met zo ontzettend uit voor jou.
En het lijkt wel alsof jij mij gewoon lekker laat zitten in de kou.
Ik wil vechten, vechten voor ons twee, maar wil jij dat ook?
Of wil je alles laten opgaan in rook?
Ik zal er voor vechten, en hopelijk jij ook!