Wanneer ik stiekem
verder wandel
lijkt de wereld wel
stil te staan
dan kijk ik stilletjes
van de een naar de ander
en kijk ook jou, achter mij
heel snel aan
je lijkt dichtbij
maar je ben zo ver
je schaduwen raakt
mijn tenen niet
ik wil je bezitten
je me laten bezitten
maar verder dan "ik hou van jou"
kom ik niet
Je lijkt wel doof
en blind
en stom
voor wat ik zeg, doe, niet toon
soms wou ik dat je
doodgewoon en simpelweg
kon zien en horen
wat ik zeg
--------------------------------
Over hoe ik me soms voel, wanneer hij (of anderen) me nooit begrijpen als ik bepaalde gedachten/gevoelens wel uit, maar op een verdoezelde manier (omdat ik dat niet anders kan), en hij me dan niet doorheeft.
Vooral de pijn en de frustratie achteraf
Ook over hoe "houden van", niet voldoende is om een relatie te laten lukken. Mekaar kennen en begrijpen is even belanrijk.
En ergens over nog zoveel meer