Waarom kon ik het niet,
dat is wat hij ook niet ziet.
Ik zou van het weekend thuis zijn,
maar kon niet langer blijven het deed te veel pijn.
Heb één nacht thuis geslapen,
maar kon niet langer de moed bij elkaar rapen.
Het ging echt helemaal fout,
is het echt dat die van me houd.
Diep in mijn hart weet ik dat die van me houd,
maar dat maakt mij zo benauwd.
Hoe kan hij van me houden als ik niet normaal ben,
ik ben een meisje geworden die ik niet ken.
Hij was toch getrouwd met iemand die vrolijk was,
en niet iemand die gek is en altijd dwars.
Ik ben zo bang dat het fout gaat,
en dat er één van ons iemand verlaat.
Ik wou dat het net zo was als vroeger,
we gingen samen uit naar de kroegen.
We hadden altijd lol en schik,
en nu als hij me iets aan raakt is het al dat ik schrik.
Zo dom dat ik voor hem bang ben,
het is toch geen vreemde die ik nog niet ken.
We zijn al zes jaar samen het leven door gegaan,
en het was zo fijn en leuk om er samen voor te gaan.
Ik wil dat zo graag verder doen,
net als andere jaren toen.
Maar iets houd me tegen,
ik was vroeger nooit verlegen.
En nu, nu kan ik amper praten,
alleen met tranen kan ik nog maar laten.
Er zit te veel pijn en verdriet in me leven denk,
ik wil zo graag dat we gelukkig kunnen worden dat is wat ik ons schenk.
Waarom heb ik het zo ver laten komen,
ik zie soms het geluk alleen nog maar in me dromen.
Ik zit nu in me kamer alleen,
o ik wou dat de zon even scheen.
Zodat ik het weekend bij hem kon zijn,
want dat was voor hem ook wel beter en fijn.
Maar het ging gewoon niet meer,
en kregen ruzie keer op keer.
Ik zei ik ga maar weer,
want ik kan het niet meer.