Zij en ik...
samen.
een torenhoge illusie.
vraag me niet waarom,
weet het evenmin.
zij wordt vijftien,
ze heeft lief. altijd.
ik denk vaak aan haar,
zij soms aan mij.
vermoed ik.
we communiceren soms via één of ander interactief kanaal.
al een hele tijd.
nu, ondertussen is ze mij in die mate genegen,
dat ik naar een klassiek amicaal scenario verlang.
ik wil haar zien... heel vaak zelfs.
haar glimlach zien, haar ogen.
haar vingers aanraken, haar lippen voelen op mijn huid.
haar sleutelbeenderen, haar rug met affectie bejegenen.
ik wil haar lach horen, haar stem...
ik wil met haar naar de zee kijken, op een of andere dijk met haar verdwalen. met haar de wind horen te keer gaan...
ik wil uren met haar slijten, in Parijs, London of Madrid...
het is mij eender. Kiev of Warschau zijn ook goed.
het kan nu niet, heeft ze mij verteld.
zo kan het voor mij niet verder, onze vriendschap is onnatuurlijk en gedoemd om stuk te gaan.
vandaar dat ik hier afscheid van je neem. voorlopig toch. misschien later, als we elkaar kunnen zien, kunnen we hierop verder borduren. ik hoop dat we er ooit toe komen...
ik zal je hard missen,
zoveel is zeker.
je t'aime x