Trillende handen net zo gezond en het groene knopje
Versplinterde illusie hand in hand met "des" voorop

Wie weet waar de tijd bestond
Voorbij de jaren en dan nu die laatste les van jou

Liefde was de leraar en ik de meesterlijke leerling

Jij de boodschap en de ruimte vol met leegte die de golven transformeerde door het stuk onbenul dat mee voelde

In mijn trillende handen met het heftig nietig verklarende ontvangst van je alles zeggende.

Was je nu verkeerd verbonden of belde ik jou na al die tijd weer op?

Het liep allemaal anders mijn liefste, nu in het verleden was ik net voor het laatst bij je en kuste je voor het eerst in de toekomst van gister.

De telefoon voelde en had het zwaar,
op het knopje drukken was het minste,
wat ik kon doen...

voor mezelf.