Nu weet ik het echt,
blijkbaar beteken ik helemaal niets meer.
Twee maanden geleden was alles nog zo hecht,
en nu kan ik alleen nog maar hopen op een ommekeer.
Je noemt jezelf een zielig persoon,
omdat je maar niet van mij af kan komen.
Het is nu een nachtmerrie en geen droom,
want alles wordt me gewoon ontnomen.
Je doet me pijn met je botte opmerkingen,
en de klappen komen steeds harder aan.
Maar helaas kun je mij niet dwingen,
jou zomaar te laten gaan.
Blijkbaar is dat toch je grootste wens,
en is zelfs vriendschap je blijkbaar niets waard.
Ik ben net als jij ook maar een mens,
maar mijn herinningen aan jou zullen tenminste worden bewaard.
Je zal me altijd bijblijven
hoe rot het nu ook is geeindigd.
Maar ik zal het nu nog één keer onderschrijven,
ik zal altijd van je houden en hopelijk besef je dat wellicht.