Ik zit op mijn witte wolkje
en zweef door de lucht.
Hoog boven alle narigheid en ellende.
Maar ik word ouder
en het wolkje word te klein.
De harde werkelijkheid komt steeds dichterbij.
Misschien word het tijd dat ik de realiteit onder ogen ga zien.
En dan.....
laat ik los.