Haar leven lijkt zo mooi
Maar het is allemaal maar schijn
Van binnen is het anders
Ze is geheel gevuld met pijn
Het is de pijn die in haar leeft
Het is die pijn die haar kapot maakt
Alles wat je zegt is gewaagd
Omdat elke opmerking haar recht in het hart raakt
Ze zou zoveel willen zeggen
Maar ze kan de woorden niet uiten
Het lijdt tot pure eenzaamheid
En doet haar uiteindelijk besluiten
Het leven kan wel zonder haar
Ze heeft er toch nooit echt van genoten
Niemand zal haar echt missen
Zeker niet al die idioten
Die haar vernederden
En begroeven in een diepe put van verdriet
Daarom kust ze het leven vaarwel
Een greintje spijt zie je niet
Ze is zeker van haar zaak
Je kunt haar ook niets kwalijk nemen
Nog een keer kijkt ze omhoog naar de blauwe lucht
En dan verlaat ze voorgoed al haar problemen...