En tenslotte, het ware Venetië leer je pas kennen door te zwerven door haar straten en over haar pleinen.
Venetië, vicolini e piazze
verbannen het weten over straten en pleinen
over bronnen en bruggen, water en steen
vergeet het verplichte, de stad en de zijnen
grijpt je met schoonheid, laat nooit meer alleen
haar straten, kanalen en talloze steegjes
een ieder heel anders met eigen gezicht
de tijd slechts gemeten in snelheid van stroming
een eeuwige schaduw van donker en licht
verwijl op de hoven, op markten, in tuinen
waar ’t zachte van stappen jouw hartslag begeleidt
daar hoor je haar ademen en voel je haar luimen
daar klopt ’t dolce vita door velen benijd
ook hier weer de bruggen over ’t water gebogen
maar nimmer als slaven van razend verkeer
zij leiden jou rustig door stad van de dogen
langs pracht en langs praal uit een tijd van weleer
de bronnen Venetie ‘s, ooit schenkers van leven
hun stenen geglad in eeuwen van tijd
nu dragen hun randen de duiven, wat kinderen
de namen geschreven met poep of wat krijt
en dan eerst haar water in wisselende kleuren
dienend, omhelzend maar immer gestaag
haar knagen aan poorten, gebouwen, musea
vernielend, verslindend, steeds meer omlaag
bejaard het verdragen van oude paleizen
van tijd en van mensen, van droogte en nat
in ’t donkere van nachten ‘t ebben en vloeden
het jammeren van steen in hun liefdeloos bad.
**********
sunset 22-02-2006
**********