Venetië, Ponte dei Sospiri
ga nooit bij nacht over de brug der zuchten
waar duister kent zijn eigen wetten
wat jou in ’t zonlicht nog verblijdt
zal je in ’t donker door een gruwel pletten
want in het daglicht onder blauwe luchten
zie jij wat iedereen kan zien
een kunstwerk vast en vol uit witte stenen
maar als het duister uit de natte hoeken kruipt
hoor je de eeuwenoude muren wenen
een ongetelde mensenschaar sloft over treden
als loom de stad zich in de dag jou toont
maar wat je hoort in nacht zijn andere schreden
vertrouw haar niet, zij heeft ’t nog nooit beloond
en niets wordt door haar werkelijk verbonden;
doodlopend was zij in dat grauw verleden
voor hen die toen, geblinddoekt en gebonden
het is hun smeken, bidden, klagen
dat jij als echo hoort tot in het heden
dit dodenleger trekt bij donkere nachten
in eindeloze stoet over de brug
en staart met duizend lege blikken
naar jou en ’t warme leven hunkerend terug
en alles wat het nooit meer zal bereiken;
ga dus bij nacht nooit over de brug der zuchten
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 20 februari 2006 | ||
Thema's: |