zand erover
Ik wil letters strooien
op een blanco wit papier
ze krullen, vloeiend verhullen
golvend haar en wind
kloppend mijn woorden laten
jagen, plagend een storm
die al liggen ging
maar pompen blijft
me staande houden
tussen het groenwit licht
hopend de waterzandslang
te mijden, ze bijten in mijn zinnen
zij heeft poten om het gedicht
anders te doen lopen, een ritme
dat ik niet eigen ben en een oog
dat aan goden denken doet
goden, die het goede en het kwade
beminnen
een nieuwe godsdienst
verzinnen
©Erna