Uit je ogen straalt de pijn,
De vragen, waarom moest het zo zijn.
De pijn kan ik voelen,
Wat zou je er nou mee bedoelen.
De eenzame strijd voor je alleen,
Met tientallen mensen om je heen.
De vragen spoken in het rond,
De antwoorden liggen voor je, op de grond.
Te trots om te bukken,
Te trots om het te laten lukken.
Te trots voor hulp te geven,
Te trots om het geluk te beleven.
Vermoeide ogen slaan neer,
Ik wil niet, ik wil het niet meer.
Niet weten wie ik ben,
Onzeker of ik mij ken.
Verwarring draait maar door,
Altijd ben jij mij voor.
Maar als jij dan ik ben?
Wie is het dan die ik ken?
Jij, ik, wij, zij, hij, mij,
Wie wil ik zijn, wie is jij?
De pijn die ik voel,
Ik weet heel goed wat ik ermee bedoel.
De eenzame strijd voor ik alleen,
Samen met al die mensen om me heen.
De vragen spoken in het rond,
De antwoorden raap ik op, vanaf de grond.
Te trots om me te laten kennen,
Te trots om me te laten jennen.
Vermoeide ogen slaan neer,
Maar ik probeer het nog een keer.
moongirl1982: | Zaterdag, februari 18, 2006 21:09 |
een gedicht met vele emoties.Maar ik zou zeggen hou vol. groet moongirl1982 |
|
Auteur: Puck | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 17 februari 2006 | ||
Thema's: |