Ik ben dat blije ADHD meisje.
Dat altijd maar blijft lachen.
Dat rond rent door het gras.
Wanneer het zonnetje schijnt.
En vooral altijd erg hard en hoog moet lachen.
Wanneer er niks grappigs aan de gang is.
Toen moest ik van school.
Mijn nieuwe school blijkt niet zo leuk.
Maar alsnog ben ik dat blije ADHD meisje.
Niemand die mij anders kent.
Pratend over Brabant moet ik hard en hoog lachen.
De meeste kijken raar naar me.
Dan lach ik en doe ik druk.
Maar stiekem heb ik ook mijn zorgen.
En ben ik ook bang voor alle mensen.
En moet ik huilen van emotionele muziek.
Ik ben veranderd de laatste jaren.
En verlang steeds weer terug
Naar de tijd dat ik blij buiten speelden.
En nog geen zorgen had.
Dat mijn ouders nog bij elkaar waren.
En ik er nog niet tussen stond.
Maar schat, vergis je niet.
Als ik hard en hoog moet lachen.
En druk doe, zoals altijd.
Dan is dat echt, en ben ik gelukkig.
Voor hoe lang dat duurt.