Maandag.
Ik hoorde het toen ik thuiskwam.
Weer in het ziekenhuis.
teveel pijn en teveel zorgen.
weg ermee, dacht ik.
dinsdag.
Ik dacht, je bent er zo weer uit.
Is zo genezen, lastig, zeker weten.
Maar te genezen.
woensdag.
Levensgevaar?! Iets met je hart?!
Waarom heeft niemand me dit verteld!
Morgen ga ik mee...
Donderdag.
Ik ben bang om te gaan.
Zou dit betekenen dat ik je de laatste keer zie?
Geen verder afscheid meer kan nemen?
Omdat dat al gegeven is?
Ik loop naar binnen, je lijkt blij me te zien.
Een doorzichtige glimlach. Je bent niet bang.
Ik luister, en het valt me ineens op hoe oud je bent.
rimpels, van wijsheid.
Ik zie je pijn, je bent dapper, maar ik zie het.
Je vraagt me te gaan, je accu is leeg denk, nee zie ik.
Ik omhels je.
Misschien nooit meer.
Morgen vrijdag...
Vrijdag.
Laat de operatie lukken...
deze dag zal ik het weten.
Laat het lukken...
alsjeblieft...