De schreeuw naar stilte, op zoek naar rust.
Verdwaalt, verbaasd, verloren.
Je stem en lach weerklinken in mijn hoofd.
Leegte en verdriet door de tijd bevroren.
Mijn rots in de branding, door erosie aangetast,
Vergaat bij iedere golfslag meer.
Meedrijvend op de monotome vaart,
Zoals getijden het beamen, keer op keer, op keer.
Nimmer meer de moed gevonden
Om te beschrijven hoeveel ik van je hou
Verrast, vergaan vergeten
Dat te geven wat je zo graag hebben wou.
Zand door zeeën meegespoeld, heeft duinen doen ontstaan.
Verdriet maakt plaats voor ergernis.
De wind breekt alles af en neemt alles mee.
En fluistert jou de woorden toe, “dat ik je heel erg mis.”
mamsiemomo: | Maandag, februari 06, 2006 22:51 |
Prachtig geschreven! Liefs, Mo | |
MayadeBij*: | Maandag, februari 06, 2006 22:43 |
(een teken voor verandering :) (ik zeg maar wat) | |
MayadeBij*: | Maandag, februari 06, 2006 22:43 |
Hmm.. ik voelde al iets in de lucht.. ;) Kus. | |
Auteur: Hein Brocks | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 06 februari 2006 | ||
Thema's: |