Je was mijn beste vriend.

Je deed me pijn,
Maar kwam toen met liefde.
Je ging weg,
Maar kwam weer terug.

Bang van woede,
Verdriet van pijn.
Waarom moest het toch zo zijn.

Het was jij en ik,
Vriendjes voor altijd.
Maar toen kwam zij,
Zij deed alles veranderen.

Ik was bang om jou te verliezen,
Het was als een nachtmerrie in een donkere nacht.
Deze nachtmerrie kwam uit.
Nooit meer met jou,
Nooit meer jij en ik.

Op die ene dag,
Ik zal dit nooit vergeten.
Je zei dat je van me hield maar je me moest laten gaan.
Je hield meer van haar,
Zij was belangrijk.
Ik, ik bestond niet meer.

Na 3weken alweer bij me terug,
Met een excuus.
Weer zei je dat je van me hield,
Mijn leven weer compleet.
Ik was blij,
Weer gelukkig.

Toch kon het blijkbaar niet zo zijn,
Weer dat verdriet,
Weer die pijn.

Weer hield je meer van een ander,
En wilde je niet meer bij mij zijn.
Het was misschien ook te mooi,
Te mooi om waar te zijn.
Dat je toch weer als mijn beste vriend wilde worden gezien.
Haar liefde deed je meer.
Jij was niet blij,
Maar toch gelukkig.

Je vrienden verklaarde je voor gek,
Maar dat deed je niks,
Zij was jouw wereld,
Niemand deed er meer toe.
Je liet mij vallen,
Ik was de eerste,
Maar zeker niet de laatste.

Ook deze keer kwam je weer terug,
Maar ik wilde het niet.
Ik was gewend aan een leven zonder jou,
Zonder jou pijn.

Ik zou eerst wensen dat je hier bij me was,
Maar zo kon het blijkbaar niet zo zijn.
Iedereen zonder jou,
Jij zonder iedereen.

Ik zou willen zeggen dat wij je konden vergeven voor die fout,
Maar iedere keer als we dat deden,
Waren wij niet meer belangrijk,
Het liet je volkomen koud.
Dat deed ons pijn,
Je wilde toch bij haar zijn?

Eerst was iedereen gelukkig,
Nu alleen jij niet meer.
Je bent nu maar alleen en dat, dat doet je zeer.

Moeten we je dan toch vergeven?
Moeten we je weer in ons hart laten?
We hebben het geprobeerd,
Dat lukte ons, wij waren blij.
Toen je er weer was,
Aan onze zij.

Maar je vertrok weer,
Iedere keer,
Was zij belangrijker.
“die keus moet toch niet moeilijk zijn”
Dat zeiden ze allebei.
Wij dachten van wel,
Maar dat was het niet.

Nu is het voor ons nog steeds moeilijk,
Als we je zien,
Als we je horen.

Maar jij maakte een keus,
Jij deed ons pijn.
Nu hebben wij een keus gemaakt,
En laten wij je voelen hoe het is.

Je was onze beste vriend,
Je danste met ons,
Je dronk met ons,
Maar toen kwamen zij,
Door haar deed je ons pijn,
Die keuze had je nooit mogen hoeven maken,
Maar toch kwam zij om te zeggen dat het moest.
Zij zag ons als een bedreiging,
Maar zij was de enige bedreiging onder ons.

Ik weet zeker dat je mij nog kent,
Daarom dat ik je dit bericht zend:
Maarten, You just were my best friend!