Alles is zo anders nu...
Hij die het me nog moeilijk maakt,
ik hou het niet langer meer vol,
ik moet gaan opgeven...
Ik probeer het niet te doen,
maar dit hou ik gewoon niet langer meer...
Elke dag vechten tegen de tranen,
elke dag vechten tegen mijn verdriet...
Voorlopig nog geen 'ander' iemand thuis,
voorlopig niet zegt hij..
Maar geloven doe ik niet.
Dit is niet normaal!
Hem toevertrouwd dat ik het niet meer ga doen,
haar toevertrouwd dat ik alles zou vertellen...
Het spijt me zo,
maar ik kan het gewoon niet meer aan...
((En het schrijven lukte maar weer eens niet...))