tast ik naar het prille begin
dan haperen raggen in het heden
en doen gulzig snakken naar adem
vervolgen mijn sporen kronkelroutes
als zijnde kruimels in de winter
staren nauwe wandelgangen
naar diepe verbeiden gronden
ergens bodemloos rillend,
ontdoe ik me van de splinters
wil jij mijn wonden helen?
hopend dat je mijn moeder bent
mag ik je dochter zijn?
Hans Winter: | Woensdag, februari 01, 2006 20:03 |
was ik je winter, dan liet mij over je sneeuwen in zachter vallen dan alles wat schreeuwt in jou, was ik je winter, dan werden de gronden met vlokken verzacht, gedempt voor een stem die je naam van een verte aan kwam dragen, jou ging verhalen, waarop je opzag, je kind wist, vanaf die dag. hans |
|
Green eyes: | Woensdag, februari 01, 2006 18:06 |
Ach zo gevoelig, ooit mss ooit komt er een lichtje. Hopelijk brengt het klaarheid een geen spijt. Knuffel, liefs Greentje x |
|
Boudaatje: | Woensdag, februari 01, 2006 18:01 |
De pijn die het gedicht inhoudt is zo voelbaar, al zal misschien het gemis eeuwig blijven ik hoop dat je vrede kunt vinden. Veel liefs meids! xxx Boud |
|
_Zonneschijn_: | Woensdag, februari 01, 2006 18:01 |
Prachtig verwoord! Succes! Liefs |
|
Auteur: *zwarte schaduw* | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 01 februari 2006 | ||
Thema's: |