Mijn lichaam is oud, versleten, het wil niet meer mee met mijn gedachten
Mijn ziel daarentegen die wil nog zoveel, het wil uitbarsten, tonen wat het nog in zijn mars heeft
Vroeger waren mijn knieën goed geoliede scharnieren, nu zijn ze droge geroeste onderdelen die niet meer plooien en strekken, neen dat doen ze al een tijdje niet meer.
Niet alleen mijn knieën vormen een belemmering voor mij, het is mijn ganse oude wezen die nu wraak neemt op mij voor het verleden.
Een verleden vol dansen, springen, kortom de grenzen van mijn lichaam steeds verder overstijgen.
En zie nu, hier zit ik dan in het heden, de grenzen ver uit mijn bereik.
Onmachtig, nutteloos ja zo voel ik me nu.
Dag na dag voel ik hoe het leven mij ontglipt, de dood staat met reikende handen te wachten om de hoek.
Gelukkig ken ik een omweg om die hoek te ontwijken.
88 lentes heb ik meegemaakt, de 1 al mooier dan de andere.
5 kinderen bracht ik ter wereld, 2 ervan werden me terug ontnomen.
Mijn handen werkten voor het ganse gezin, nooit zagend en klagend, maar vaak stilletjes de zorgen dragend.
Gilles, mijn echtgenoot zaliger heb ik 38 mooie jaren kunnen omringen met de mantel der liefde. Afscheid nemen van hem heb ik nooit gekund, daarvoor zat hij nog teveel in elke vezel van mijn lichaam. Misschien ben ik nu niet langer meer groot van gestalte, maar des te groter werd mijn hart voor al wie ik lief had.
De huidige samenleving gaat aan mij voorbij aan een rotvaart, een vaart welke ik niet langer kan bijbenen.
Woorden als e-mailen, chatten, spammen worden mijn dagdagelijks naar het hoofd geslingerd maar wat ze willen zeggen daar heb ik het raden naar. Zelfs op visite bij de dokter hoor ik een taal die ik niet meester ben; ik knik wel ja maar mijn hersenen zeggen neen.
Als ontbijt krijg ik een arsenaal aan pillen voorgeschoteld die men mij verplicht door mijn keel jaagt. Of ze me goed doen dat trek ik zeer in twijfel, ik zal ze maar geloven...
Wat vliegt de tijd toch voorbij naarmate een mens ouder wordt.
Het legertje pillen staan al in het gelid op mijn nachtkastje te wachten tot ik ze 1 voor 1 liquideer.
Misschien is het beter dat ik nu terugkeer, terug naar mijn stoffige kamertje waar zelfs plastieken bloemen komen te verwelken, god weet hoe dat kan…
In orde hier gaan we, of wacht... vandaag doe ik iets anders, dit keer ontwijk ik de omweg, die heb ik al te vele malen genomen, ja het is tijd
… ik ga de hoek om…