Ik had mijn masker afgezet
Maar je zag het niet
Je keek alleen maar naar mijn mond
Mijn ogen straalden verdriet
Ik had me kwetsbaar opgesteld
Vertelde jou van mijn pijn
Jij zei toen tegen mij
Dat t morgen beter zou zijn
Wat ik ook heb geprobeerd
Ik kon je niet bereiken
Duidelijk maken hoe en wat
De onmacht en eenzaamheid won weer
Heb toen mijn masker weer op gedaan
Voor dat ik zou bezwijken
Want zonder luisterend oor van jou
Kan ik niet leven zonder masker
Dus nu leef ik in verlangen
Je het ooit bij mij af kan doen
Al wordt de hoop elke dag minder
Dat dit ooit zal gebeuren
Mijn masker zit al weer strakker!!
mums: | Zondag, januari 29, 2006 13:40 |
herkenbaar dit, mensen die je wel horen, maar niet echt luisteren, waardoor je je weer niet begrepen voelt. liefs mums |
|
milamber: | Zondag, januari 29, 2006 12:18 |
droef... maar wel erg mooi.. gr kerwin |
|
switi lobi: | Zondag, januari 29, 2006 11:55 |
Je hebt je gevoelens heel prachtig omschreven...... Liefsliefs, switi lobi |
|
Anneke van Dijk-Ploeg: | Zondag, januari 29, 2006 11:45 |
helaas, ja, er wordt zo gauw overheen gepraat, alsof dat wat je zegt geen indruk maakt...... intens verwoord! liefs, An |
|
druppeltje: | Zondag, januari 29, 2006 11:20 |
heel erg mooi maar ik ben er zeker van dat er wel mensen zijn die je in al je kwetsbaarheid zullen opmerken en steunen met alle liefs en een knuffel |
|
L.Bert: | Zondag, januari 29, 2006 09:53 |
Wat een mooi gedicht, over trieste gevoelens. Echt mooi gedicht, maar ik word er ook bedroefd van. | |
Auteur: Quadesh | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 29 januari 2006 | ||
Thema's: |