Achter stoffige duinen van gedachten
Ligt een grijze zee van pijn
Eeuwig golvend, in beweging
Zo immens in al zijn zijn
En de zon van al mijn dromen
Bloed in stilte langzaam dood
Om herboren op te komen
In een blauwe lucht van hoop
Een dag lang zal ze stralen
Op het land wat mijn leven is
Maar er is niemand die echt weet
Hoeveel ik 's nachts haar stralen mis