vandaag..
wat een verschrikkelijke dag
net als gisteren
en die dagen daarvoor
als ik toch eens een leuke dag had
en dan niet een paar uurtjes
maar een hele leuke dag
uiteindelijk zal die komen
denk ik maar
zonder dat ik daarvoor pijn hoef te hebben
want het staat in elk gedicht dat ik schrijf
die pijn, die hoort bij mijn leven
het is een deel van mij
het grootste deel
ik wil het weg hebben
maar ik kan het niet alleen
ik typ nu met 1 hand..
misschien dat je al kan raden waarom..
het hoeft niet
het hoeft echt niet
zeg ik altijd
maar diep in mijn hart
wil ik het wel
ik wil een hand in mijn hand
ik wil een schouder om op uit te huilen
ik wil een stevige arm om me heen
een kus op mijn wang
een stem die zegt dat alles goed komt
ik heb dat allemaal niet
en dat komt door mijzelf
helemaal alleen door mezelf
ik kan mezelf wel wurgen
zo erg baal ik van mezelf
waarom kan ik niemand het echte verhaal vertellen?
waarom vertrouw ik mezelf niet?
die ziekte van mij,
die zou al een hoop leed doen verdwijnen,
als die ziekte toch eens wegging
maar die gaat niet weg
nooit
Ik vertel niemand het probleem
bang ben ik daarvoor
bang dat iemand hetzelfde gaat doen
bang dat iemand me uitlacht
bang dat ik niet serieus word genomen
ik ben al zovaak niet serieus genomen
ik ben bang
ik hoor stemmen
stemmen die zeggen
pak die schaar
pak dat mes
en ik luister ernaar..
kon ik dat maar bedwingen..