De zee.
Een lang kronkelend pad.
Over zanderige duinen.
Leidend naar de zee.
Aangekomen op de laatste duin.
Een schitterend entree.
De zee, zo waarlijk een wild dier.
Ongetemd en vrij.
Versiert door schelpen en zeewier.
Bewaakt door een duinenrij.
De laatste duin naar beneden.
Voeten in het zachte zand.
Het strand zowaar betreden.
Loop ik naar de rand.
De zee, o zo onvoorspelbaar.
Ze laat ze zich niet bedwingen.
En toch is ze de beste luisteraar.
Zonder oordeel of bekommeringen.
Auteur: Deus et Dominus | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 19 januari 2006 | ||
Thema's: |