Dit gedicht heb ik gekozen voor op deze site te zetten omdat het van een vriendin van me is, zelfgemaakt toen haar neef op 11 september is gestorven.
Het afscheid.
Een tijd om afscheid te nemen,
van iemand die ons dierbaar is.
Degene die daar ligt,
maar het is slechts het lichaam.
De geest zal altijd onder ons voort bestaan,
en als we naar de sterren kijken,
zien we onze dierbare het helderst fonkelen.
En dan vraag je je af,
laat nog eens iets weten van daarboven.
Maar nu is het tijd die persoon los te laten,
en verder te gaan.
Want boven kijkt hij liefdevol toe,
hoe wij hieronder blijven voortbestaan.
Eens zal er een dag zijn dat we hem weer zien,
en dat we heel gelukkig zijn.
Samen op een plaats waar we nooit meer uit elkaar gaan