ik kijk mijn spiegelbeeld
starend, steeds maar starend
tot in het diepst van mij
waar de bitterheid botviert
op de glimlach om het verleden
en het heden zichzelf verliest
in zoveel tranen eens gevallen
pas met het vervagen van de spiegel
dus pas met het zakken van de zon
zal zij steeds zachter vragen
wat de pijn al duizendmaal fluisterde
in het aller duisterste der nachten
wanneer de nacht eeuwig leek te zijn
en ik mijn tranen niet meer telde
-wat heb jij nou voor toekomst?
en ik met oneindige zekerheid
die nog steeds in mij leeft, zei
geen.. -