Ik zag het komen
donker en kil
’t voelde als verlaten
steeds schoof het voorbij
je reikte het van boven aan
met wie kon ik nog praten
huiveringwekkend
keek ik stil toe
geen opening van zaken
ik moest maar geloven
dat het mij
niet zou raken
het wankelde
en viel als een blok
hij stak een stokje gauw
gaf het een duwtje
in de richting
die hij hebben wou
lijmen heeft geen zin
het viel in honderd duizend
kleine stukken
de breuk was te erg
het nieuw lijken
zou niet meer lukken
Artifex: | Maandag, januari 16, 2006 06:51 |
Voelbaar verdriet. Liefs, Artifex. |
|
Gert: | Zondag, januari 15, 2006 11:29 |
Mooi geschreven, blijf het maar van je af schrijven, helpt alleen maar bij het verwerken. Sterkte hè! Liefs, Gert |
|
switi lobi: | Zondag, januari 15, 2006 11:27 |
Ja, schrijf maar van je af lieverd! Liefsliefs, sterkte....switi lobi | |
druppeltje: | Zondag, januari 15, 2006 10:50 |
voelend gedichje liefs en kopje op! |
|
Rien de Heer: | Zondag, januari 15, 2006 10:23 |
Probeer het maar van je af te schrijven.... Groetjes, Rien. |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 15 januari 2006 | ||
Thema's: |