de gezichtsloze gestalten zweven door de net gemaaide grasvelden
ze zeggen niets maar spreken in mijn hoofd.
als stemmen die worden geslagen en gemarteld
zo schreeuwen en gillen ze verder...
wij worden er gek van...
de gezichten veranderen van vorm.
wat eerst verdwenen was is nu terug
bange gezichten, boze, verdrietige en gezichten waar geen enkele emotie van af te lezen valt.
langzaam vallen we op de grond, en worden wakker op een bed van satijn...
ik loop door de grote hallen en deuren, tot ik weer buiten sta.
de zwarte gestalten komen met zwaaiende armen op me af rennen
ANGST...