^__ __*
me zogenaamde vrienden maken me de laatste tijd zo onzeker.
me hart voelt alsof er een baksteen valt op een beker.
waarvan er miljarden scherven ontstaan.
ik vraag mezelf af waarom moet ik nog langer bestaan.
geen vriend die nog om mij geeft.
waarom ben ik dat meisje dat zonder vrienden leeft.
ik merk nooit dat er vrienden bestaan.
ik accepteer mijn leven is nu van de baan.
zonder vrienden wil ik niet langer leven.
nee dan wil ik liever in de mooie hemel zweven.
zweven tussen de mensen die wel vrienden kunnen zijn.
dan weet ik zeker de hemel is heel erg fijn.
maar ookal is de hemel beter dan het zware leven.
ik wil niet meer tussen mijn vrienden in de hemel zweven.
ik wil beneden op de harde wereld zijn.
dan maar met wat meer verdriet en pijn.
maar dat heb ik voor het zware leven over.
dus laat je niet door jezelf van het leven beroven!
^__ookal heb je zoveel verdriet door dat je denkt dat je geen vrienden heb.. aan het einde van deze zware en pijnlijke rit zie jij dat licht puntje in je leven weer.. nu zie je misschien door de bomen het bos niet.. maar er komt een moment dat iedereen er weer voor je is*__