zwoele zomeravond , wandeland over het strand , zon begint te vervagen , loop ik hand in hand
zorgen zijn vergeten , hart klopt in mijn keel , reden om te zeggen , wordt me nooit te veel
kon ik me beseffen , dat dit zou bestaan , hoef niet uit te leggen , ging gewoon spontaan
denk aan een toekomst , was het even kwijt , turend over het water , heb een zee van tijd
langzaam wordt het donker , toch is het nog warm , wil zo veel vertellen , terwijl ik je omarm
dan plots die stilte , genageld aan de grond , even sprakeloos , je kust me op mijn mond
opeens schrik ik wakker , en ik realiseer , dat het echt een droom was , en dus echt niet meer
maar dromen moet je doen , om te overwinnen , anders is er niets meer , om te kunnen beminnen.