En toen, had ik nooit gedacht
een engelenvleugel aan te raken
Waar de schaduw gevallen was
over het raamkozijn van gebroken glas
En mijn hart, enkel een vorm
van uitgeknipt papier
had liever meegvlogen
met de wind onder de vleugels
En de weg terug, te hard omt ontberen
waar jouw voeten zich liever aan de doornen prikken
dan het rozenblad te kussen
is de plaats waar leven begonnen is
Waar de sterren vielen, en mensen orkanen zijn
Hopend om te mogen leven op vlinderslagen
Daar was de kinderliefde
Om tranen in zijn handen te mogen bewaren
Inhoudsloos...