Leer me niet meer kennen
ik vlinder wat in het rond
waken doe ik al velen malen
voor haar 's nachts
Een hemel is ze
die ik draag met zachte kracht
het verdriet vloedt een beetje
tot aan de rand van de kust
Ze schreef me met woorden
die smolten in het dauw
aandacht werd geschonken
aan duister en grauw
Een wandeling was ze
die ik maakte 's nachts
iets draag ik naar de morgen
haar lach
Die zij me zo vaak gaf
ook toen ik haar niet zag
Renate-td-: | Donderdag, december 15, 2005 12:47 |
toch maar even pauzeren? toch niet met dichten? Ik hou van deze 'herinnerende dichten' Ze lezen zo beeldend, zo mooi liefs, |
|
Elze: | Donderdag, december 15, 2005 04:53 |
heerlijk dit |
|
wijnand.: | Donderdag, december 15, 2005 00:32 |
misschien toch nog maar even pauzeren | |
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 15 december 2005 | ||
Thema's: |