wippel wappel, op de berg in de berg. in mijn hoofd uit je hoofd. in de grote mooie roze boom leefden zij stil en onbezonnen, en beschonken zich van het eeuwige leven. onrealistische liefde is de mooiste bloem. muziek uit de zevende hemel, zalig. dansend in het gras, vol lucht en waanzin in het hoofd. draaierig. zij zitten in de ramen en lachen door de deur. zwoele lichamen groeien in elkaar en sterven samen zonder adem. in alle schoonheid, met mooie bloemen, perfecte gedachten. juist berekend tussen alle wegen heen, in de huizen van de mensen die zij amper kennen, vliegende gluiperd door de kier van de deur, schimmen. zij worden vergeten, en vergaan door de tijd. binnenin sterf de kern van hun passie. stil en onbezonnen worden zij vergeten, door de haren van de toekomstigen heen