Luister naar de bergen
Ik treur ook om hen die verzuipen
in zelfmedelijden en niet verder zien
naar hen die dreigen te bezwijken
hoor je het fluiten van de nachtwind
die nog even bevestigd
dat we warm samenzijn?
schaduwen op de muur
van laatste bladeren aan de boom
als huilende kinderen
die zich vastklampen
en mijn adem stokt
omdat ik bang ben
dat ze traag verstenen in kou
het looplicht van de kersverlichting
in de tuin telt hun uren af
ik trek de stekker niet uit
in de hoop
dat ze nog net even licht geven
totdat er misschien nog iets
van redding komt
ik slik nog keren extra
omdat ik ze bijna vergeten was
hiljaa: | Woensdag, december 14, 2005 10:42 |
prachtig verwoord! knufliefs--hiljaa-- |
|
wijnand.: | Woensdag, december 14, 2005 07:28 |
indrukwekkend | |
de nifter: | Woensdag, december 14, 2005 01:04 |
apart, hoe een beeld dat je vormt door alleen de thema's te lezen zo kan worden weerlegd door de inhoud van het gedicht. ik ben onder de indruk! mijn complimenten | |
Auteur: Laurens Windig | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 14 december 2005 | ||
Thema's: |