Ik huil om de stilte van jouw bestaan,
het verdriet omdat er geen afscheid was.
Ik huil omdat jij zo eenzaam bent gegaan,
omdat de dood jou zo plots heeft verrast.
Ik huil om jou, die zo van het leven hield,
de zon en de warmte op jou gezicht.
Ik huil, want jij leefde intens en zo bezield,
nu leef je verder in mijn gedicht.
Ik huil om jou, door de dood gevangen,
ik voel de leegte van geen afscheid
en huil om de pijn van mijn eindeloos verlangen,
alleen mijn tranen volgen jou in de eeuwigheid.
Dit gedicht wordt opgedragen aan mijn zus Nadia die op 26-jarige leeftijd onverwacht overleed.