Masker zorgt voor spijt
Zo zonder jou,, het doet me pijn.
De tijd samen,, het was zo fijn.
Ik moest het alleen weer stuk maken
En daardoor jou kwijt raken.
Waarom liet ik mezelf geloven dat ik je niet meer leuk vond
En dat jij er weer alleen voor stond?
Waarom weet ik nu dat ik niet zonder je kan
En dat het wel degelijk meer was dan alleen houden van..?
Waarom doe ik mezelf dit aan?
Hoe ver wil ik het laten gaan?
Ik weet het verschil niet meer tussen het neppen en het echte.
Ben me teveel aan mn masker gaan hechten.
Achterlijk zeg, ik besef het nu pas
Dat ik wel degelijk gelukkig met je was.
Maar door mijn stomiteit ben ik je kwijt
En leef nu voort met gigantische spijt!