Een zondag in vroegte
als ik wandel
en hoor de bomen om me heen
ze zuchten
als of ze weten wat ik denk
ik sta stil
en voel hun pijn
en erger
word het zachte wenen
nooit staan we stil
bij wat hen beweegt
om dat het een ander leven is
waar van wij de taal niet spreken
zo heeft de wereld
vele talen
slechts drie die ik spreek
moet ik dit leven dan ook ontkennen
alles wat ik niet versta
of ooit zal begrijpen
uit mijn gedachten bannen
ik schrik van mijn gedachten
want al het leven op aarde
heeft zijn eigen unieke taal
alleen de mens
zijn overheersende meester verhaal
zij beschikken over leven en dood
groote weelde
of een uitzichtloos leven
beneden in de goot
maar we delen
allen het zelfde lot
we gaan verloren
en ooit worden we misschien
als die boom weder geboren
wie zal dan luisteren naar het kreunen
en het in een gedichtje
aan de wereld tonen
ik heb geluisterd
mijn woorden gefluisterd
sta maar eens stil
want gelukkig hebben we een eigen wil
***Wim****
remie: | Maandag, december 12, 2005 09:15 |
als altijd mooi, natuur daar gaat het om...liefs Remie | |
Rien de Heer: | Zondag, december 11, 2005 11:16 |
Wauw..heel er mooi..liefde voor de natuur is voelbaar... Groetjes, Rien. |
|
hiljaa: | Zondag, december 11, 2005 10:18 |
eigenwil diep geworteld! mooi gedicht! knufliefs--hiljaa-- |
|
Auteur: Black Lord | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 11 december 2005 | ||
Thema's: |