Ik moet een jaar of 15 geweest zijn, Toen ik hem voor het eerst zag…
Ik was een lief en een suikerzoet meisje dat op de rand van haar vrouw zijn stond en zo voelde ik mij ook op die leeftijd.
Ik was smoorverliefd op die jongen.Hij rookte als een ketter en hij maakte altijd een nerveuze indruk alsof hij iets op zijn kerfstok had. Volgens mij had hij dat ook, want ik weet dat hij omringd werd door vage vriendjes die altijd wel wat te koop hadden, maar in mijn bijzijn werd er in elk geval nooit over gerept. Zijn handen trilden onophoudelijk en hij bewoog zich heel schokkerig. Ik rookte zelf (nog) niet, dus vond ik hem ontzettend stoer en mannelijk.
Op een maandag middag stond hij bij mijn school…
Hij riep me..en zei…kom meissie ik breng je wel thuis,daar stemde ik in toe.
We hebben uren rond gereden..terwijl het angstzweet langs mijn rug sijpelde en een hoge hartslag door mijn keel gierde..kletsten we over van alles en nog wat het voelde goed.
We spraken elkaar steeds vaker en hij verklaarde mij dat hij idolaat was van mij,en van mij hield.We begonnen een relatie zoals ze dat toen noemden..ja wist ik veel op die leeftijd!
Hij vroeg me onze relatie geheim te houden omdat hij verkeerde in de voor hem genoemde”zaken” en dat deed ik.
Hij voelde zo goed en zo warm..heel bijzonder kan ik je wel vertellen.
De mooiste tijd van mijn leven “ja dat was hij zeker weten”
Ik heb zo veel geleerd van hem hij was te slim dan goed voor hem was…laat ik het maar zo zeggen..maar het was heerlijk…uren vrijen,stoeien,kletsen,zwijgen….in de sneeuw,zee,zand,wind,regen,zon,alles….
Uren lang samen filosoferen en relativeren…
Maar vooral het keihard rijden met zijn auto…heerlijk…
Andere zagen ons als vreselijke asociale pubers in een experimentelefase..
Maar wij zagen elkaar als medicijn om alle ellende die we reeds meegemaakt hadden achter ons te laten “wij hadden een droom”
Een droom op een ongecompliceerd maar grensverleggend leven…
Totdat we een keer aan het stoeien waren en hij steeds zei dat het pijn deed aan zijn ribben..
Hij ging op zijn rug liggen en ik voelde zachtjes of er iets te voelen was…maar ik voelde niets..Na een week aandringen ging hij toch maar eens naar de dokter…
Om een lang verhaal kort te maken…Binnen 2 weken luide het godvergeten oordeel..”bloedkanker schreeuwde hij ik ben veel te jong om dood te gaan”
Ik wilde bij hem zijn iedere seconden van de dag….Maar onze relatie moest geheim blijven hield hij vol…hij had een leven buiten mij om dat moest ik accepteren.
Ik moest hem loslaten dat was alles wat hij wilde…en dat heb ik gedaan,ik hoorde van zijn vrienden hoe het hem verging…en na 4 maanden in het ziekenhuis is hij overleden,ik heb hem nooit meer gezien.
Ik heb er nooit met iemand over gesproken,zelfs mijn ouders niet niemand die snapte wat mij zo bezig hield..
Inmiddels heb ik mijn leven weer opgepakt en ben zelfs moeder…maar ik mis hem iedere seconden die voorbij gaat….En iedere nacht gaat zijn stem door mijn hoofd voordat ik in slaap val met de godvergeten roep “ik ben toch veelste jong om dood te gaan”
en dan mis ik hem…meer dan ik aan kan…
freaky family: | Zondag, januari 16, 2011 23:50 |
tjonge, wat een verhaal is dit zo dragen we allemaal geheimen met ons mee de een wat mooier dan de ander zwervend op het internet blijft het hart nog kloppen waar reeds in werkelijkheid de deuren voorgoed gesloten zijn liefs, |
|
fredie: | Zondag, december 11, 2005 18:35 |
ja dat je het altijd verzwegen hebt , is toch verschrikkelijk om nooit met iemand hier over te prten, heb de moed om dat te doen ,je doet het nu ook op de freakjes? Love Fredie |
|
Irdana: | Zondag, december 11, 2005 16:31 |
een aangrijpend gedicht troost knuffel met groet Irdana (vaak is het leven niet eerlijk !) | |
Auteur: lovefairy | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 11 december 2005 | ||
Thema's: |