De wereld lijkt zo veraf,
veraf van mijn kleine ik.
zo alleen en verdrietig
zo eenzaam dat ik stik
Ik stik in de pijn
en in het verlangen om niet meer alleen te zijn
Alleen en onbegrepen
wordt mijn hart keer op keer opengereten
Ik voel me machteloos
in deze wereld, treurend
omdat ik niet voor dit leven koos.
De tranen lopen langs mijn wangen
wachtend tot mama ze komt opvangen.
Waarom begrijpt ze me niet en laat ze me steeds in zulk
verdriet
Waarom leven we zo dicht bij elkaar
en vermijden elkaar door elk klein gebaar?
Ik stik in de pijn
en in het verlangen om niet meer alleen te zijn.
Alleen met die pijn
die altijd voor mij zal zijn.
Ik zal ze bij me moeten dragen
ookal kan ik het niet meer verdragen.
De wereld lijkt zo veraf,
wetend dat ik alles gaf
alles, voor een ander leven
een andere ik.
Hier lig ik nu, te beven
en niemand om mij troost te geven
op die manier dat alleen
mama dat kon.