furie
als woede in mij borrelt
het water kolkt en kookt
en furie uit helsmonden
die mij breekt op rotsen
waar het hart mij ophoudt
om vuur te spuwen tot stoom
smelt mijn zwartbevlekte ziel
in de golven tot schuim
daar ik dans op het graf
waar ik nog steeds in adem
argusogen mij aanstaren
omdat zij niet zien wat ik zie
…
Rachel
chocaatje: | Woensdag, november 30, 2005 09:41 |
Heel mooi geschreven Rachel. Succes.Liefs mieke |
|
Mathilde: | Dinsdag, november 29, 2005 21:39 |
whooo.... geweldig! | |
Orphan Angel: | Dinsdag, november 29, 2005 21:33 |
Je weet de lezer te benieuwen naar het grote verhaal dat verborgen blijft achter dit gedicht. Liefs, Orphan Angel |
|
Boudaatje: | Dinsdag, november 29, 2005 19:33 |
Prachtig neergezet Rachel! liefs Boud. |
|
Auteur: Rachel Rutten | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 29 november 2005 | ||
Thema's: |