Ik kan niet langer
ademhalen
Je glimlach, mijn glimlach
zo poreus
...
En dan wil je schreeuwen
En dan wil je roepen
En dan wil je huilen
...
Tot ik de bomen
je naam hoor fluisteren
En door de takken
je blik opvang
De zachte streling
van wat ooit was
doet me slechts nog
huiveren
Mijn koude hart is bang
Mijn kille ziel beeft
En eindelijk smeek ik je,
los te laten
en enkel nog te herinneren
--------------------------------------------
Na het schrijven hiervan, wist ik niet echt goed over wie het nu ging.
Het kan over 2 personen gaan, in 2 zeer uiteenlopende situaties, en evengoed naar mezelf in nog een totaal anders situatie.
Daarom dat ik mijn thema's nogal vaag heb genomen :)