woont in de stilte
ik haal je zerk
niet om
jij rust in vrede
maar spookt nog steeds
in mijn gebeden
woont in de stilte
van mijn lijf
woorden zijn er
nooit gesproken
tijdens jouw verblijf
ik wilde graag
de kleur en
fine fleur van leven
die jij aan anderen
wel wist mee te geven
zelfs in je afscheid
is die afstand er gebleven
maar in het beven
van je hand voelde ik
een stukje van je andere kant
wil melker
28/11/2005
Willemijn V.: | Dinsdag, november 29, 2005 19:07 |
Poeh, aangrijpend gedicht. Heel erg mooi! Liefs, Willemijn |
|
pluk de sterren: | Maandag, november 28, 2005 22:10 |
onroerend , en heel mooi weer (zoals altijd je gedichten) | |
switi lobi: | Maandag, november 28, 2005 14:03 |
Wat jammer en verdrietig, dit waarover jij schrijft......kus.....liefsliefs, switi lobi | |
Niniki: | Maandag, november 28, 2005 11:38 |
Rakend Wil. Knuffie Nini |
|
Elze: | Maandag, november 28, 2005 11:16 |
machtig Laifs..elze |
|
fredie: | Maandag, november 28, 2005 09:14 |
ja Wil dat gevoel ken ik echt helemaal, is jammer maar helaas. was als ik het voor me zag knuf Love Fredie |
|
anneke van dijk: | Maandag, november 28, 2005 09:09 |
de afstand is voelbaar, jammer dat sommige mensen zichzelf niet kunnen geven... namasté, Anneke |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 28 november 2005 | ||
Thema's: |