Terwijl ik het onderken
scheur ik mezelf in twee
over het lijntje, voorgeplooid,
doordrenkt van vlagen waanzin
die ik ook in jou herken.
Hoewel ik er niets van afken
moet alles een naam hebben,
de klassering werd voltooid:
mijn zoon toch, en nu jij nog;
hoewel ik alles stug ontkenā¦
Tot ik in alle rust beken
knip ik mezelf in twee,
en verlos wat ik heb gekooid
uit vrees dit huis te schaden:
gevoelens die ik stil erken.
Weet dat ik je nooit misken
al schreeuw ik nooit mijn liefde,
die waarheid spreek ik nooit:
de leugen heeft meer aanzien
in de wereld die ik ken.
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 25 november 2005 | ||
Thema's: |