Stoer en sterk vertel ik iedereen ik niets voor je voel!
Toch liet ik je terug binnen maar behandelde je cool.
Vandaag spijt van veel dingens ik je heb gezegt.
Want er was een tijd ik wel aan jou was gehecht.
Het is gewoon alles tussen ons heeft mij zoveel pijn gedaan.
En als ik je zie lijkt alles weer optekomen in mijn bestaan.
Steeds denkend ik jou zou haten na alles er was gebeurd.
Maar is niet het geval geweest dit is dus wat mij betreurd.
Uiteindelijk weet ik gewoon niet meer wat ik nu wil.
Mijn leven staat dus voorloppig weer een beetje stil.
Al heel de dag zitten piekeren over jou tot ik hier nu zit te huilen.
Enig verschil tussen vroegers 'kan niet meer in leugens schuilen'.
Ik wil niet meer vluchten door dagelijks onbezonnen jointjes te liggen smoren.
Maar de eenzaamheid slaagt toe en niemand die stille woorden lijkt te horen.
Ik had de kracht niet om je te vragen uit mijn leven te verdwijnen.
Wel kon ik dat masker opzetten je doen voelen zoals mijn pijnen.
Maar vandaag zit ik er zelf onderdoor ...begrijp er niets meer van.
Geef ik mss nog om jou ....neenee das gewoon iets dat niet kan!
Nooit ben ik echt zoals je dacht op jou verliefd geweest!
Maar waarom spook je nu dan nog doorheen mijn geest?
Wat was het dan wel ? Wat was het dan niet ?
Enigste ik nu zeker weet het doet mij verdriet!
Je zegt altijd eerlijk te hebben gezegt wat het was.
Maar je mond zei anders dan wat ik in je ogen las.
Denk nu niet ik jou de schuld geef van alle ellende in onze relatie.
Het was gewoon wij beide gaf een onverstaanbare bittere combinatie.
Toen jij gevoelig werd kreeg ik plots bang net of iemand mijn keel toe kneep.
De keren ik dan dacht het is overwonnen deed jij net of je er niets van begreep.
Van het begin hebben wij kat en muis liggen spelen.
Iets dat meestal wel goed eindigt althans voor zovelen.
Maar nu wel zeker ons verleden gisteren eindelijk werd begraven.
Moest in mijn ogen gebeuren ik wou een antwoord op mijn vragen.
Ik hoop dat je jou dromen toch tegemoet zal lopen.
Blijf enkel niet zoals altijd in je eentje liggen hopen.
Ik heb het niet uitdrukkelijk gezegt dat er wel fijne tijden waren.
Dat was omdat ik vond het tijd was het verleden te laten varen.
Misschien als we beide onze weg hebben gevonden tussen onze eigen strijd.
Komt er voor ons nog wel een herontmoeting,wie weet echte vriendschapstijd!
Ondertussen slaag ik deze bladzijde gewoon nu om.
Tot mijn geest aanvoelt dat ik op de juiste weg kom.
Sorry ik altijd zo ongelooflijk verward tegen jou heb gedaan.
Had het gewoon altijd zo moeilijk met mijn eigen bestaan.
xxx