Het is een donkere avond
Ik sta aan de zee
De wind fluistert naar me
En trekt me met zich mee
Ik loop de zee in
Steeds verder naar voren
Weg van al het verdriet
Ik voel me zo verloren
Een hand trekt me het water in
Het is bijna voorbij
Ik spartel wat onder water
En dan zie ik een gezicht voor mij
Het gezicht van mijn vader
Die hetzelfde lot heeft ondergaan
Bij ons twee was het iets verschillend
Zijn keus was het niet om dood te gaan
Ik zie het verdriet in zijn ogen
Hij wil dat ik naar boven ga
Langzaam duwt hij me naar boven
Ik kijk hem langzaam na
Als ik boven kom en adem
Voel ik meteen weer het verdriet
Suzie, ga nog even door
Er komt een dag dat je jouw vader weer ziet