Ik wil zoveel dingen zeggen, maar krijg de klanken niet uit mijn mond.
Mijn hoofd zit over vol, met dingen die gebeuren, zo waar ik bij stond.
Mijn handen zijn aan het trillen, mijn benen die doen mee.
Als of ik kou sta te lijden, als ik met mijn bloten voeten sta in de zee.
Ik kijk met groten ogen, naar het zicht dat ik nu heb.
Ben haast bedrogen, door leugens, die zich verspreiden in een web.
De zilverachtige vormen, van klanken die ik hoor.
Zijn haast te zachtjes om te horen, ook al zeggen ze het in koor.
Dagdromen is het meeste wat ik doe, hoor niet wat ze zeggen.
Verklaren mij voor gek, als ik het probeer uit te leggen.
Zo zijn er van die dingen, die ik liever niet zeg.
Want zodra mijn klanken komen, zijn ze toch weer gauw weg.
Zo zijn er van die tegenslagen, dat het even niet gaat.
Maar ik schraap mijn moed op, blijf standhouden in de vast maat.
Ook al zijn mijn kansen, dit keer klein.
Ik zal altijd, echt altijd gelukkig zijn.
Auteur: Fantasy | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 17 november 2005 | ||
Thema's: |