Ik wrijf mijn tranen,
vermoeid uit mijn gezicht.
En tijdens het schrijven,
besef ik even: 'dit is mijn laatste gedicht.'
De tijd dat we streden,
de tijd dat we lachten.
Het wordt een herinnering,
over hoe het vroeger ging.
En al die tijd is nu verleden,
voor niets hebben we gestreden.
Het had geen zin,
er kwam geen nieuw begin.
Altijd gewacht,
met dwang en met kracht.
En nu heb ik die kracht niet meer,
doet alles zeer.
En net is de laatste druppel gevallen,
de laatste traan rolt over mijn wang.
En deze maakt me tevens ook zo bang.
Weer wrijf ik trillend de tranen uit mijn gezicht,
en besef ik dat ik ga, naar het licht.
En hierbij eindigt mijn laatste gedicht...