Nog meer dan ooit tevoren
Hou ik van de natte inkt
Waarmee je woorden tovert
En de leegheid laat verdwijnen
Met soms een vleugje poëzie
En dan weer harde realiteit
En soms lijkt het of de zon
Nooit ofte nimmer meer zal schijnen
Maar altijd weer
prikt er een straal
doorheen het doffe grijs
van het papier
Ze voert me mee
Op regenbogen
Weg, ver weg van hier
schijnbaar willekeurig
op het wit gegooide woorden
kunnen soms toch zo krachtig zijn
't is onbeschrijflijk
hoeveel gevoel kan liggen
in zo'n onbenullige letterlijn
Nog meer dan ooit tevoren
Hou ik van de klank
Die je druppels inkt
In m'n oren fluisteren
Nog meer dan ooit tevoren
blijf ik, strelend over 't blad
naar hun zuchten luisteren